دیشب خدا را مرغ شب تسبیح می کرد

شعر طلوع فجر را تشریح می کرد

دیشب حرا را فرش از بال ملک بود

از بهر سنجش عشق را سنگ محک بود

دیشب زمین در انتظار لطف حق بود

گویى زمان آبستن نص علق بود

«اقرا باسم ربک الذى خلق، خلق الانسان من علق

«اقرا باسم ربک الذى خلق: بخوان به نام پروردگارت که جهان را آفرید.»

«خلق الانسان من علق: همان که انسان را از خون بستهاى خلق کرد.»

«اقرا و ربک الاکرم: بخوان که پروردگارت از همه بزرگوارتر است.»

«الذى علم بالقلم: همان که به وسیله قلم تعلیم نمود

«علم الانسان ما لم یعلم: و به انسان آن چه را که نمیدانست آموخت

«ان الى ربک الرجعى: به یقین بازگشت همه به سوى پروردگار توست...»